Het eiland Ibiza kan bogen op een eeuwenlange intense handelsactiviteit die dateert uit de Punische-Fenicische tijd en werd voortgezet en uitgebreid onder de opeenvolgende koloniserende culturen zoals de Romeinen, Arabieren en Christenen.
Natuurlijke hulpbronnen vormden de essentiële grondstof voor een beginnende economie, waardoor het eiland zou uitgroeien tot een belangrijk exportcentrum. Van de producten die deel uitmaakten van deze catalogus was zout ongetwijfeld een van de belangrijkste. Er werd door Arabische kroniekschrijvers al gesproken over de zoutwinning, en men schat dat deze activiteit al dateert van 540 v. Chr.
Helemaal in het zuidelijkste punt van het eiland zijn nog sporen te zien van de oorspronkelijke zoutproductie, zoals de oude laadplaatsen voor het kostbare mineraal dat werd verscheept om naar de stad te worden vervoerd.
Een van deze laadplaatsen ligt achter de heuvel met daarop de uitkijktoren van Sal Rossa, bij de baai die bekend staat als La Xanga. Daar werd bovendien een kade aangelegd waar sinds de Fenicische tijd het zout werd opgeslagen dat uit de eerste zoutmeren werd gewonnen. De enclave bereikte echter in de 16e eeuw zijn grootste activiteit. Er zijn nog maar weinig overblijfselen te zien; een stenen muur van ongeveer dertig meter lang waarvan nog enkele blokken verspreid in zee liggen, maar die verderop onder water ligt.
Toch kan de voorbijganger zich wel een voorstelling maken van waarom deze plek werd uitgekozen voor de aanleg van de kade. De baai ligt namelijk vlak bij de stad en de halvemaanvorm, met een klein eilandje voor de kust, bood voldoende beschutting voor het aanmeren van kleine schepen en het uitvoeren van de laad- en stuwwerkzaamheden.
