De zoutmeren van Ibiza waren al beroemd in de tijd van de Fenicische overheersing, en in latere kronieken werden verslagen opgetekend waarin het belang en de kwaliteit van de zoutproductie werden benadrukt. Voor de handel in dit witte goud moest een infrastructuur worden aangelegd die de winning en het vervoer van zout over zee mogelijk maakte. Daartoe werden in verschillende periodes drie kades aangelegd waar vrachtschepen konden aanmeren. Van twee daarvan nog overblijfselen te zien: een ligt bij La Xanga (aan het eind van de Playa d’en Bossa, bij Sal Rossa) en de andere bij Es Cavallet en is bekend als de kade van Levante. Bij de derde kade wordt tegenwoordig het zout geladen in de schepen die er aanmeren en die het vervoeren. De kade strekt zich honderd meter naar het zuiden uit en is aangelegd op betonnen voetstukken op enkele meters boven zee. Op de kade bevinden zich de transportbanden die het zout vanaf de kade leiden naar de ruimen van de schepen uit Noord-Europa, waar het zout van Ibiza erg wordt gewaardeerd. Deze structuur werd in de 19e eeuw aangelegd op de plaats waar zich vroeger de oorspronkelijke kade bevond, die bekend stond als es carregador de sal (de zoutlaadplaats). Samen met de invoer van de stoommachine betekende het voor het zoutbedrijf, dat voorheen alleen werkte op mankracht, een sprong naar de moderniteit.
Deze plaats heeft een betoverende sfeer, vooral bij zonsondergang, en is het meest prominente onderdeel van Sa Canal, samen met de pittoreske woningen van de zoutwerkers, de pakhuizen en het grote administratieve gebouw aan het einde van de toegangsweg.
