Cargador de sal, of zoutlaadplaats, is de naam van de ruimte die is bedoeld voor het opslaan, overbrengen en laden van zout, in het geval van Ibiza, op de schapen. De zoutlaadplaats is de laatste schakel in een lange productieketen die eeuwen teruggaat. De lange geschiedenis van de zoutwinning op Ibiza is ruimschoots gedocumenteerd. Al in 1300 schreef een Arabische geograaf (Al-Himyari) dat er op Ibiza “een zoutmijn is waar het zout nooit opraakt”. Maar pas met de Christelijke herovering in 1235 zou de zoutwinning geïntensiveerd worden. In deze handelsdynamiek waren de zoutlaadplaatsen een belangrijke infrastructuur voor het vervoer van het zout.
In de loop van hun geschiedenis lagen er bij de zoutmeren drie kades van waaruit die activiteiten plaatsvonden. Twee daarvan (die bij La Xanga en Es Cavallet) zijn niet meer in gebruik en één bevindt zich op de plaats waar nu het gemechaniseerde laadperron staat. De oude laadplaats, gelegen midden in het gebied dat bekend staat als Sa Canal , het dorp waar zich ook andere industriële faciliteiten bevinden, was een platform van waaruit de aken, die een gewicht hadden van 25 tot 125 ton, werden geladen om het zout te vervoeren naar de schepen die voor anker lagen bij een boei op ongeveer 100 meter van de kade. In het industriële tijdperk werd het werk weliswaar gemakkelijker gemaakt door wagons die werden aangedreven door een kleine stoommachine, maar was het werk van de arbeiders en bedieners nog steeds essentieel. Het zout werd op de kade gestort, gewassen en vermalen voordat het werd verscheept. Met de opkomst van het toerisme trokken die werkzaamheden de aandacht van bezoekers en schoolklassen, die deze met eigen ogen kwamen aanschouwen, iets wat tegenwoordig ondenkbaar is vanwege de veiligheidsvoorschriften.
